Παρουσίαση του βιβλίου του Νάσσου Γαλακτερού στην Σύρο

Στο Πνευματικό Κέντρο της Ερμούπολης στη Σύρο θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου του Νάσου Γαλακτερού, »Τελευταίος Αγώνας».

Κυριακή 1 Απριλίου  και ώρα 12.00

Με το μυθιστόρημα Τελευταίος Αγώνας κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως συγγραφέας ο Νάσος Γαλακτερός. Ο πρώην διεθνής μπασκετμπολίστας γράφει ένα κοσμοπολίτικο (ο αναγνώστης ταξιδεύει στην Αμερική, στη Βραζιλία και στην Αυστρία) όσο και τρυφερό βιβλίο γεμάτο αναμνήσεις, ερωτα και περιπέτειες. Ο ήρωας του βιβλίου Πέτρος Γαζής είναι ένας διάσημος αθλητής ο οποίος στο αποκορύφωμα της καριέρας του βιώνει μια τρομερή ανατροπή που τον κάνει να αναθεωρήσει όλη του τη ζωή. Σ αυτή τη διαδρομή ερωτεύεται, μπλέκεται σε απίστευτες και επικινδυνες καταστάσεις, ταξιδεύει, γυρνάει πίσω στις αναμνήσεις του, θυμάται ανθρώπους και ιστορίες που τον σημάδεψαν, ξεχωρίζει την ουσία από το περιττό. Αν το βιβλίο αυτό λειτούργησε ψυχαναλυτικά για τον συγγραφέα που έβαλε πάρα πολλα στοιχεία από τη δική του ζωή στην ιστορία τότε σίγουρα λειτουργεί ψυχαναλυτικά και για τον αναγνώστη που θα βρει πολλα κοινά με τον ήρωα. Εναν άνθρωπο που νόμζε ότι τα είχε όλα ενώ στην πραγματικότητα του έλειπε το πιο σημαντικό.

Ο 42χρονος Νάσος Γαλακτερός, πρώην παίκτης της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού, του Αρη, του ΠΑΟΚ αλλα κυρίως της Εθνικής Ελλαδας ξεκίνησε να γράφει τον τελευταιο αγώνα το καλοκαίρι του 2004 ανακατεύοντας τις αναμνήσεις του με μπόλικη δράση και μια πλοκή που συναρπάζει.

«Αν τα πράγματα κυλούσαν φυσιολογικά στη ζωή μου, αυτή τη στιγμή θα βρισκόμουν στη Μύκονο με τους φίλους μου και με τον Γιάννη και θα συζητούσαμε για το ποια ομάδα απ’ αυτές που έδιναν εκατομμύρια θα επιλέξω. Δεν θα είχα επιστρέψει στη Βραζιλία και στη Μαρί, που αποδείχτηκε ο έρωτας της ζωής μου. Δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ κανέναν Ζουστινιάνο ή Ασκάνιο και όλη τη βρομιά που κουβαλούσαν. Ακόμα και να τους γνώριζα, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ανακατευόμουν καθόλου στις βρομοδουλειές τους και θα έφευγα. Θα ζούσα ήρεμα τη ζωή μου και θα έβλεπα το γιο μου να μεγαλώνει. Όμως τώρα τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η ζωή μου δεν είχε πια καμία σημασία, αφού έτσι κι αλλιώς θα τελείωνε σύντομα… Γνώριζα καλά ότι απόψε μπορεί και να σκοτωνόμουν. Δεν μ ένοιαζε, ίσως ήταν καλύτερα έτσι παρά να περιμένω το θάνατο μου. Γι’ αυτό λοιπόν ό,τι κι αν έλεγε η Μαρί, δεν την άκουγα».

Ο Πέτρος Γαζής ήταν αυτό που θα έλεγε κανείς «ένας τυχερός άνθρωπος». Μόνο που του έλειπε κάτι. Κάτι που δεν είχε προσέξει κανείς: η ψυχή του. Αυτή είχε χαθεί κάπου ανάμεσα στα χειροκροτήματα και τα συμβόλαια εκατομμυρίων. Πιθανόν ο Πέτρος Γαζής να έφευγε από αυτό τον κόσμο χωρίς να βρει ποτέ αυτό που του έλειπε αν δεν έκανε εκείνο το ταξίδι στην Βραζιλία και αν ο αγώνας με μια ασθένεια που κανείς δεν μπορεί να κερδίσει δεν τον έκανε να καταλάβει κάποια πράγματα: Πίσω από την εικόνα του ανίκητου άντρα κρυβόταν πάντα εκείνο το αδύνατο αγόρι με τα σπυράκια, που το κορόιδευαν στο σχολείο για το ύψος του και το επίθετό του.

Η μέρα που ο Πέτρος Γαζής έμαθε ότι θα πεθάνει ήταν η μέρα που ξεκίνησε να ζει.

Άραγε εσύ τι θα έκανες αν ήξερες ότι σου μένουν μόνο εξήντα μέρες;